HAFTANIN KİTAP ÖNERİSİ:

DOKUZUNCU HARİCİYE KOĞUŞU

Peyami safa

Konusu:
Dokuzuncu hariciye koğuşu, psikolojik roman türünde klasikler arasında ilk sıralarda yer alır. Yalın bir dil ve zengin bir üslupla kaleme alınmıştır. Yazarın aslında otobiyografi tarzında kaleme aldığı bu eseri bir anı kitabıdır. Okuyucuyu derinden etkileyen roman, hasta psikolojisini de işleyen ilk eserdir ve edebiyat otoritelerinden tam not almıştır.

Özeti:
Baş kahraman, kitabı bize anlatan 15 yaşındaki delikanlıdır ve 7 yaşından beridir bacağındaki bir türlü neticelenmeyen sıkıntıdan dolayı stresli, içe kapanık ve karmakarışık duygularla çocukluk dönemini geçirir. Nihayet gençliğe yeni adım attığı yaşlarda hastalığına teşhis konur ve kemik veremi olduğu tespit edilir. Hâl böyle olunca ona kesin bir istirahat, stressiz ve heyecansız bir yaşam, temiz hava ve yüksek moral öneriliyor. Kahramanımızda yoksul bir genç olduğu için böyle bir imkana sahip değildir. Onu, bu özel durumundan dolayı yanına almak isteyen akrabası Paşa, vakit kaybetmeden Erenköy’de ki köşklerine getirir. İşte delikanlı için hayatı tamda burada farklı bir boyuta taşınıyor…
Delikanlı Çocukluktan beri arkadaş olduğu Paşanın kızı Nüzhet’e âşık olur ve aşkı da karşılıklıdır. Ama Nüzhet’in annesi durumu fark eder. Zaten Dr. Ragıp isminde bir damat namzeti vardır ve anne bu yönde kararlıdır. Paşa ise bu doktora kızını vermek istemez. Ne var ki anne kararlıdır ve bizim delikanlının hastalığına mikrobik diyerek kızını uzaklaştırır. Tamda bu sıralarda, Dr. Ragıp ve annesi yemeğe gelince, zaten Nüzhet’ten uzak bırakılan bizim delikanlı, hissiyatı kabararak Paşa ve doktorun konuşmalarına gece boyu itiraz eder. Paşa ile araları açılan delikanlı, kısa süre içinde evi terk eder. Yaşadığı bu acı olay neticesinde moral olarak çöker ve kemik veremi hastalığının akciğere sıçraması ihtimali ortaya çıkar.
Olayların su gibi akıp geçtiği bu harika eserin en heyecanlı kısımlarını anlatmadan, özeti burada noktalıyor ve bir hasta gözüyle bizi içsel dünyamıza döndüren bu şahane başyapıtı okumanızı öneriyorum.

Nurefşan Öcal