Son Sevgiydin!

Kirpiklerimde dağlanan son sevgiydin ölmeden önce gözlerimde…

Kalemimden akan mürekkebim, yüreğimin kapısının bir çift bağcığı gözlerindi, görmediğin…

Kördüğümdüm oysa saçlarında, parmaklarında yaşam bulan kaydırağımdı bütün çocukluğum…

Öldürdüğün bir tutam papatyaydı avuçlarında, soldurduğun sevinçlerimdi, söndürdüğün dizlerimin feriydi, gökyüzüne bıraktığın balonlarım çocukluğumdu.

Sevgiydin, yüceydin ve önemliydin bu yollara düşüp dizlerimi kanatmadan önce…

Yakan topum, çelik çomağım, uçurtmam en renkli bilyelerimdin…

Bir sinema perdesinden kayan Belgin Doruk, yine bir sinema filminde “Al Yazmalım Türkan Şoray” ve müzik öğretmeninin aşkı Filiz Akın oluyordun, ben Cilalı İbo olduğumda… Çoğu kez Sami Hazinses’tim. “Derdimi kimlere desem, başımı alıp nere gitsem, bu aşk beni öldürecek candan mı yardan mı geçsem…” derken hazin sonuna Sami Hazinses’in, aslında Vizontele Tuuba’nın el sallayan köyün delisi oluyordum her uğurladığımda seni ve her otobüsün arkasından baktığımda biraz daha deliriyordum.

Yüreğimde yanan son aşktın sen, çocukluğumu öldürmeden önce…

Murat İnce