Sevdiğim…

Bir tükeniş çığlığıdır zaman sevdiğim ve geride kalan bir çift kara gözdür görmediğin…

Duvarlar konuşsaydı eğer, yüreğim dile gelip de böyle baştan çıkmazdı.

Üşüyorum Ankara akşamlarında ve sabahlarında…

Kan bulaşmış ellerime, yüzüme, saklıyorum bütün yüzlerden ellerimi.

Bir sabah aynanın karşısında, gözlerimi daha bir yuvasına gömülmüş görüyorum, daha bir siyah, daha bir mat…

Sonra korkuyorum yüzümü görmeye, aynada yüzüme bakmaya…

Çıkarken banyodan kafamı yine çarptım ve yine ayna yere düştü, eskilerden pek bir farkı yoktu, kırılan aynadan başka ve yüzüm artık iki parça sevdiğim…

Ankara sokaklarını bilirsin, bilirsin General Degol Caddesi’ni ve bilirsin Beşevler kavşağındaki, kokoreççi Gazi Üniversiteli çocuğu. Dün akşam orada yoktu ve metro çıkışındaki gazeteci çocuk.

Fevzi Çakmak’tan 906 rakımlı tepeye doğru şöyle bir baktım, yol uzadı, ufuk uzadı, ben de ellerim ceplerimde soğuk yurduma. Uzadıkça uzayan bir gece ve bitmeyen bir ufukta ütopyam aldı çarptı bin kere yüz bin kere yere…

Duvarlara ağladım ama duvarlar yine konuşmadı sevdiğim…

Kalbim bu aralar yerinde değil, kalbim bu aralar patlayabilir sevdiğim…

Fakülte içerisinde bir yaz bir yaz sanki bahar şenliği dersin, ne alakası varsa, herkes daha bir şen sevdiğim. Hüzün yanlarıma güler gibiler, kısa tişörtleriyle bahara açan ağaçların diplerinde… Ama ben kışım sevdiğim kış…

Garip sesli bir adam vardı dün öğlen bütün hüzünlerimin karelerini bir kez daha depreştiren.

Dinledim ama bilemedim önce, önce benim hayatım vardı anlattıklarının içinde sonra kendi hayatı, ne kadar da bana benziyordu sevdiğim…

Uzak bir iklimde sen bu satırları okurken biliyorum yine anlamlandıramayacaksın buz kesen bu satırlarımı, doğrusu beni donduran sana yalancı bir yaz masalı gelen satırlarımı…

Yine de seviyorum seni kara gözlüm beni anlamasan da bu hikâyeye masal desen de ben yine de seviyorum seni….

Murat İnce